Τα ανθρωπάκια

Πώς πιστοποιείται το δικαίωμα της διαφορετικότητας;
Πόσο ίσοι είμαστε στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης;
Τι περιθώρια προσωπικών επιλογών έχουμε;
Ποιος είναι υπεύθυνος για τη συλλογική μας κατηγοριοποίηση;

Τα ανθρωπάκια του XChristakos μας κλείνουν το μάτι, σε κενά από χαρακτηριστικά πρόσωπα, ανέκφραστα άρα, ταυτόχρονα ομιλητικότατα. Ένα διαφορετικό πέσιμο στους ώμους, το χέρι που κινείται λίγο αλλιώς, οι ζάρες στα κοστούμια σε σημεία αλλού και η ομοιογένεια χάνεται.

Ομοιογένεια επιθυμητή ή επιβεβλημένη;

Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε από το πλήθος ή να γίνουμε ένα μαζί του για να μην κινήσουμε «υποψίες» και ξεσηκώσουμε το κοινό αίσθημα;
Τα ανθρωπάκια λένε η δική τους ιστορία έστω και χωρίς στόμα. Συρρικνώνονται, μεγεθύνονται, ψηλώνουν, κρύβονται πίσω από σκιές.  Είναι όμως όλα καθωσπρέπει? εξωτερικά.

Γιατί από πίσω, πίσω από την επιφάνεια, του καμβά, του υλικού, του συνδυασμού τους, κρύβεται η πραγματική ιστορία τους. Αυτή που προϋπέθεσε ο δημιουργός τους, αυτή που αναγνωρίζουμε εμείς.

Που είναι διαφορετικές, όσες και τα βλέμματα θέασης. Άλλωστε, έχουμε ακόμη το δικαίωμα να βλέπουμε με τον δικό μας τρόπο..

Nανά ΔΑΡΕΙΩΤΗ
Δημοσιογράφος